MEMORIAM URBIS blog

Nótase que ultimamente non teño moito tempo de saíres fotar porque fago algún que outro redescubrimento no meu arquivo que paso ao departamento de procesado e ma deixan así de riquiña. Desta volta é unha foto tirada baixo os soportais de Raxoi hai moitos anos cun móbil, daquela (aínda que sexa un dato irrelevante, serva para animar á xente que pensa que ten un dispositivo "vello" ) un iPhone 6 . Por certo, ese teléfono vello non serve xa de gran cousa pero non penso levalo nin a un punto limpo para que outros fáganse responsábeis do meu lixo dixital. Xa sei que rematará depositándose nun "país vertedoiro"  e non o penso consentir. Todos os móbiles obsoletos quedan custodiados nunha caixa na miña propia casa.

Hoxe recupero unhas panorámicas que atopei no meu arquivo tiradas cunha cámara compacta que hoxe ninguén querería usar xa que levamos cámaras nos móbiles que cumpren con esa función. Estas panorámicas foron tiradas a pulso e aquela cámara nin sequera me permitía unha saída de arquivo en negativo dixital, directamente dábame un arquivo rematado en formato JPG con poucas posibilidades de procesado. A particularidade é que xa daquela non usaba trípode, a cámara indicábame cunha superposición onde debía encadrar a seguinte imaxe e cando a tiña, obturaba. Ía obturando ata rematar a panorámica que a propia cámara cosía e entregaba totalmente rematada. Con todo, aproveitando as novas tecnoloxías e intelixencias artificiais que procesan danando o menos posíbel a imaxe, puiden dárlle unha nova vida. Iso si! onde as luces estaban queimadas podería optar por sustituír o ceo máis vai en contra da miña relixión e coma todos sabedes, son fotos que tampouco me importan demasia

Setembro é un mes especial, seguramente odiado por moitos, posibelmente porque deixamos atrás o descanso estival ou estiramos as derradeiras semanas do verán nun clima xa máis transicional e con días moito máis curtos.  Xa son horas de volver ás rutinas, despedir do sol, da praia, das vistas ao mar e as cervexas con pinchos e chinchos... e tamén de ir tomando nota das cores da tempada que estamos xa a menos dun mes de recibir, a do outono.

Que pouco me gusta falar de fútbol! Pois non, non o vou facer porque non me apetece nin entendo. Só vos digo que está claro que costa moito volver ter en primeira un equipo logo de velo descender e por iso o ideal para a nosa terra é cargalo diso que lle chamades derbis e discutir, rir e chorar unha ou dúas semanas ao ano. Pero, desexar o descenso ao rival? iso é de parvos porque afecta ata á taquilla dun mesmo, pero bon, ata aquí. Un bo día atopeime esta Panteira Rosa na Coruña que non sei se ía ou viña de ver un partido. En realidade nin sei se había partido sequera. Debía de ser Entroido. Xa choveu desde aquela. Por sorte non era un deses veteráns ucraínos que viñan da anterior guerra e que formaban parte da peor banda criminal que operaba en toda España. Lembrádela? eran os Panteira Rosa precisamente. Moi perigosos e ían sempre armados con armamento militar que precisamente é imposíbel de controlar ao longo dun conflito dese tipo. Nós armámolos e logo usan

Doce mil son os quilómetros que coma mínimo me separan do lugar onde tirei esta foto. Xa pasaron anos e a saber que foi tanto da persoa coma do canciño. Tampouco é que chegara saber nunca nada sobre eles. Simplemente vin a foto no momento, con esa estrada, a cordilleira ao fondo tapada pola mesta néboa e esa pintada que anunciaba un amor a todo aquel que pasaba polo lugar. Unha imaxe que permaneceu ata hoxe esquecida pero en estado latente no meu arquivo. Que fixo que hoxe volvese a emerxer? Non foron as cores, non. Non foi a paisaxe, non. De feito nin pasei dez segundos no procesado xa que llo deleguei á propia IA do Adobe Lightroom que logo de presentarme unhas propostas acepteille a que aquí vedes. Foi pensar nese amor. Co fugaz que hoxe é iso que chamamos amor pregúntome se quen escribíu tales verbas hoxe o volvería facer. Se o nome coincidiría. Pregúntome sequera se algunha vez Pepe chegou a ser merecedor de semellante mostra pública de afecto e, por suposto, se estivo

... vai de morto quen non foi de vivo... Non tes falla de facer as américas para vivir a morte con alegría, neste recuncho da Galiza vívese a Morte con moita Vida. Cóntase que hai que vir varias veces ao longo da vida, se non lembro mal, un mínimo de tres.  Así e todo, a pesar de que os templos leven todo o protagonismo, non podemos obviar o cemiterio reservado só aos que viven, pacen e morren na vila.  O resto poderán percorrer os camiños tanto en forma de persoa coma de animal, pero logo deberán continualo. E ti? Vas vir en persoa ou agardas facelo coma outro tipo de ser?

  O verán é unha época na que todos deberiamos estar máis ledos porque a meirande parte de nós pasa algún tempo de vacacións en familia, sae pasear, toma o sol, pónse moreno... mais ás veces penso que pasa factura. Algún turista non debe vir acostumado a certas temperaturas ou calidades de brisa porque tórraselle demasiado o cerebro e cando chega aquí fríxinlle as ideas. Nesta terra as cousas soluciónanse falando e non insultando nin ameazando. Cando imos ver un solpór imos a pasalo ben e non a amolar a ninguén. Imos gozar do clima, da paisaxe e da familia. Non a reventarlle o día aos demais nin a facermos o gorila nin o Conor McGregor por aí en diante que parece que vemos moito cine de acción e temos na cabeza moito Marvel de superheroes.  Unha fabulosa tarde que rematou nunha surrealista cea de idiotas Gústame moito ir por Camariñas, ademáis do seu icónico faro no Cabo Vilán, a súa mariñeira vila de máxicos encaixes sempre che recibe cos brazos ben abertos e cun galego que morres de

Temos que aprender para ver e sentir máis alá do que parece. Deixarse levar por fragancias e texturas, sabores e aromas.  Non só ollar cara o exterior senón tamén botar a ollada cara o interior. E sobre todo, cara aquel momento ínfimo ao que despreciaremos cun xesto de apenas dous segundos.

Se temos na Galiza unha vila que me gusta especialmente, é Muros. Non me sorprende que o pianista James Rodhes sentira a chamada, e a un artista polifacético coma el, amante da fotografía asinada con punto vermello, non imos discutirlle o bon gusto.  E sei que seguramente xa foi descubrindo eses lugares secretos que só os magos das antigas escolas castrexas coñecen. Eses antigos magos que crearon os cimentos para nutrir escolas das que naceron figuras con varas de madeira e sombreiros longos e picudos... pero iso xa é outra historia... en fin... que aquí viña a contar a historia deste lugar. Porque en Muros tamén temos un lugar onde botar unha carreira e atravesar a parede para poder coller o ferrocarril que nos leva ao Gran Instituto de Maxia de Galiza onde dan clases o mellor persoal docente da historia do meigallo do mundo. E por suposto, non falta queimada da boa! Iso si! abstéñase o turismo de tentar o butrón que xa sabemos todes como as gastan cos coches submarinos qu

Desatouse o inferno e eu fun testemuña desde a Praza do Obradoiro. Non, por sorte para algúns seres dehumanizados, tratábase só de fogos artificiais.  Estos últimos anos, o Concello de Santiago decidiu fechar as festas con fogos lanzados desde distintos puntos da cidade. Para levar a contraria, a nova alcaldesa decidiu este ano volver á tradición dun único punto. Descoñezo o motivo real de tal decisión. Realmente non son partidario de lanzar fogos de artificio por todos os ceos xa que non me parece un xogo e moito menos inocente. De feito paréceme unha salvaxada primixenia digna só de quedar coma un anecdótico estudo antropolóxico. Dos norteamericanos pódomo agardar porque xa sabemos todos que o seu uso do cerebro vai como vai, tirado por plasma e streaming, pero de nós agardo algo xa de activismo serio. As imaxes anteriores poden parecer bonitas, mais a meirande parte do panorama era devastador. Fume, contaminació

Que tal os fogos desta noite? Que tal a festa? Gozaches dela? Xuntouse moita xente no Obradoiro a ver a queima da fachada? Houbo queima? Porque igual segundo quen goberne a queima faise de bruxas!  O caso é que ven sendo o mesmo o que queimemos, se non arden catedrais morren seres vivos por mor do fume e dos estoupidos.  Mais que importan unhas ducias de animais cando non lembramos ás persoas? Imaxina... Unha panda de terroristas asasinos cometen un condenábel acto de barbarie contra un país veciño calquera... imaxina... Imaxina... Por unha casualidade do destino, entre toda esa xente ca que esta noite te arrodeaches inocentemente a gozar dun antigo espectáculo pirotécnico, hai un deses terroristas... ou mesmo simplemente o familiar dun deles. Imaxina... Que ese goberno atacado por terroristas decide que ten dereito a respostar ao agravio e ataca con bombas e con todo o que ten, exterminando todo o que atopa ao seu paso... Pois ese goberno podería se

  No seu día estas meniñas xogaban con cañóns e decateime de que a sombra proxectada contra as paredes asemellaba un xigante. Oxalá os cañóns non se usaran xamais para outra cousa que xogar e imaxinar contos de fadas. Gustaríame que de armas non soubéramos máis que daquelas que quedaron nos museos gardadas de tempos pasados; inutilizadas, fóra de servizo. Oxalá, os inimigos fosen sempre imaxinarios e  non o produto da envexa e da ambición territorial humana... ... Oxalá poidéramos volver a ser crianzas e o noso pensamento se tornase algo máis naif... estamos a perder a inocencia... Anímaste a recuperala? Bon... pois toca volver recuperar esta foto de hai xa ben de anos e que usei nunha análise persoal sobre a lexislación española aplicada á fotografía urbana , pero que desta volta traiocha para comentar un tema que hoxe amólame moito e penso prolifera de máis, tanto na poboación civil coma nalgúns políticos. "Non sobra a inmigración, o que sobran son os intolerantes españois e moi

Non sei ti, pero eu moitas veces confundo a esquerda ca dereita e viceversa. De feito, pódoche estar guiando cara a dereita ao tempo que sinalo cara a esquerda. En min é normal. Outros pasan de ideoloxías populistas da extrema esquerda ás da ultra dereita sen inmutarse. E iso penso que xa moi normal non é. Confundir un ultra con ideas económicas utópicas con ultras que non respectan os dereitos humanos paréceme un erro tan consciente que só o podo interpretar coma ir cara onde tira o vento e segundo interesa en cada momento para estar xunto dos gañadores... pero non, non vai gañar o rancio vulnerador de dereitos.

As bitonais son se callar o límite do meu retoque dixital aceptábel dentro da miña ética. Tendo a procurar expoñer en días grises ou moi claros pero sempre cunha luz que me permita contrastar ben as siluetas. Só un destes michos é real. O que podemos dicir que rompe un pouco a bitonalidade extrema na contorna, cunha maior gama de grises. Con todo, esta bidimensionalidade que presentan as bitonais extremas tamén a rompe grazas a esa ambigüidade, amosando certa profundidade e deixándonos separalo do fondo para recoñecelo coma o suxeito en primeiro plano . Pois o micho en primeiro plano é o único real. Os outros dous son siluetas desas que se pegan nos cristais das fiestras. De feito aparecen algo desgastadas, cousa que cun retoque dixital podería ter correxido con facilidade e conseguir unha trampullada máis efectiva. Pero non era a miña intención que o espectador dubidara na irrealidade dos dous michiños que pasan por diante do meu benquerido Fado . Todos precisamos vivir en

O cambio climático é un feito e a auga non é un ben privado nin infinito, máis ben todo o contrario. Debemos respectala e non desperdiciala.  O consumismo da nosa sociedade capitalista impide que unha persoa poida repetir ano tras ano a mesma roupa ata que non serve para máis. O caso é mercar e mercar; se pode ser barato, mellor porque aumenta o grupo se clientes aos que se chega. Porén, o prezo medioambiental para soster ese sistema de libre comercio e consumismo extremo é tan alto coma inasumíbel. Se o noso magnífico goberno dunha roda permite finalmente que a fábrica portuguesa ocupe as nosas terras, pasaremos a un nivel superior de contaminación de augas e chan. Lin algunha vez que a expresión " vaite ao carallo " foi usada para castigar aos mariñeiros das carabelas subíndoos aos mástis con canastos de vixiancia. Supoño que un castigo supremo para alguén mareadizo e con vertixe. Hoxe usamos a frase con outra finalidade que penso casa moi ben nesta publicación.

Había ben de tempo que non escoitaba tanta tontada xunta desde organismos oficiais dos distintos gobernos. Unha das últimas veu da Venezuela onde o seu presidente dixo sen chegar sequera a ruborizarse que Xesús Cristo foi crucificado polos españois; en realidade, polos imperialistas españois, por iso de ser máis concretos e exactos na transcrición da cita. Pero a ver, Nicolás Maduro! Onde che contaron tal cousa, paspán? Porque síntoo se alguén se me ofende, pero hai que ser moi paspán para soltar semellante burrada.

A identidade de xénero non a marcan os órganos sexuais tal e coma pensan algúns; de feito, a natureza e incluso a nosa propia historia está chea de exemplos e, o que nunca chegarei a comprender, é que con toda a cultura e información que temos na nosa man, cada ano teñamos que lembrar que somos unha especie naturalmente diversa. Botando unha ollada ao meu propio pasado, lembrei as veces nos que fun un ser non binario. Daquela, e tamén na miña mocidade, foi confundida moitas veces a miña identidade de xénero. Esta foto que me tiraron de meniñe, resultoume moi clarificadora; pois ollándome desde fóra, non tería moi clara se me acho ante nena ou neno... e así foi durante moitos anos. Pola miña banda, sempre sentín admiración e atracción pola beleza física do corpo humano, sexa cal sexa o seu aparato xenital ou reprodutor. Coido que isto tamén me axuda á hora de observar fotograficamente.

As anomalías parécenme moi divertidas e curiosas de atopar. Xusto pasando por diante dun escaparate chamáronme a atención estas cadeiras que colocadas en sucesión conformarían unha repetición no que xusto a máis escura poderiámola definir coma unha desas anomalías.  Mentres estudaba a perspectiva do que podía fotar nese lugar decateime que pola outra beirarrúa baixaba unha persoa que precisaba de bastón para camiñar e agardando ter sorte para que quedase máis ou menos ben situada, penso que ao final conseguínlle atopar as tres patas ao lugar.

Procurando por unha imaxe en branco e negro para seguir nesa liña monocromática un par de días máis, atopei esta trampullada que fíxome graza porque ademais amosa o día de hoxe en primeiro plano. E nada mellor ca iso para lembrarche que ás veces, nada é o que parece. Un recurso artístico que me gusta moito é o da trampullada. Neste caso concreto amósoche como hai situacións que podemos malinterpretar e sentirmos incluso sinalados cando nunca aconteceu tal cousa.

Sempre me chamaron a atención os cruceiros. Na Galiza é rara a vila onde non atopes un. Pero non veño hoxe falar nin de relixión, nin de historia. Cando atopei este cruceiro na vila do Ézaro, pensei de primeiras que igual tanto cable eléctrico íalle quedar mal e o primeiro que me veu á cabeza foi que tería que usar retoque para eliminalo. Coido que é algo que moitos fotógrafos barallarían. Mais retocar non me divirte e trato de evitalo. Iso ensinoume que ás veces non se trata de eliminar, senón de integrar . 

Esta noite meiga na que o lume foi protagonista, saín fotar para traerche material fresquiño. Estou seguro de que escoitaches máis dunha vez que as fotos hai que deixalas "repousar". Se ben estou dacordo, ten en conta que os editores gráficos de medios de comunicación, non se rexen desa máxima cando ofrecen as novas sobre un evento. Na escolla ás veces é un detalliño de nada o que marca a diferenza. Anoite, entre un cento de imaxes, o lume cobrou vida nunha delas, transformándose neste ser ao que o saltador parece ademais estar a piques de dar unha boa estocada. Coincidindo co solsticio de verán, a noite do 23 de xuño celebramos a cristianizada festa pagana que pasamos a denominar do San Xoán e desde hai moito tempo, celébranse rituais en diversos lugares non só da Galiza, senón tamén de todo o mundo; polo xeral, arredor das fogueiras. O sol vai estar no seu punto máis alto, falando desde a perspectiva humana, e podemos gozar dos días máis longos do ano, falando da perspectiv

Seica vivo nun país laico e aconfesional. Eu recoñezo ser ateo, pero nas estatísticas formo parte da comunidade católica porque bautizáronme e fixéronme a comunión sen opción á elección. Logo fun ata catequista e cheguei a confirmarme, e isto xa foi unha escolla persoal e de feito, preto do remate da EXB (educación primaria dos meus tempos) ata quería ser crego. Estaba convencido e durou ata que madurei e comecei a razoar de verdade por min mesmo. Coido que non son un caso illado. Pouco máis da metade da poboación española é católica. Deles, menos da metade dos católicos, pero moitos menos, son practicantes. Sabemos que a natalidade está en números vermellos. Non podemos presumir de especie con afán reprodutor... por iso, os extremistas relixiosos tamén fan falla, pois non acostuman a poñer límites e eles, a este ritmo, manterán vivo ao ser humano. Pero o caso é que a meirande parte das crianzas desexan facer a primeira comunión, aínda que na casa non sexan instruídos nela. E como é qu

Unhas pequenas pantallas que nos unen coma especie e nos din que todos, cas nosas diferencias e dentro de tanta variedade, estamos realmente feito da mesma materia. Pero tamén sepáranos, ese aparello tan atractivo íllanos do resto do mundo e fainos perder a verdadeira esencia da vida... gozar dela, tanto da nosa coma da dos demais.  

Certo é que considérome un fotógrafo moi simple, e procuro ser moi naif na miña observación. Pero ver a Fado asexando pola fiestra, con esa marabilla de luz que lle caía, puido comigo.  Sendo listo coma é, sabía eu que de levarme a cámara ao ollo, el deixaría de atusmar, viraría cara min e... premio!  

Un nu non ten porqué ser explícito. Canto máis agocha, máis insinúa. Deste xeito quero comezar unha serie se publicacións monocromáticas, que tamén gusto de prescindir da cor de cando en vez. O que si, se chegaches até aquí, gañaches un premio que non obterán aqueles que ficaron nas redes sociais. Un obsequio digno do mellor programa de fenómenos extranos que poidas atopar. Fixácheste en quen observa desde a escuridade? Ou só ficaches a observar o obvio... anda! amplía a foto e observa con atención alá no fondo, na zona escura...