Doce mil

Doce mil son os quilómetros que coma mínimo me separan do lugar onde tirei esta foto. Xa pasaron anos e a saber que foi tanto da persoa coma do canciño. Tampouco é que chegara saber nunca nada sobre eles. Simplemente vin a foto no momento, con esa estrada, a cordilleira ao fondo tapada pola mesta néboa e esa pintada que anunciaba un amor a todo aquel que pasaba polo lugar.

Unha imaxe que permaneceu ata hoxe esquecida pero en estado latente no meu arquivo. Que fixo que hoxe volvese a emerxer? Non foron as cores, non. Non foi a paisaxe, non. De feito nin pasei dez segundos no procesado xa que llo deleguei á propia IA do Adobe Lightroom que logo de presentarme unhas propostas acepteille a que aquí vedes. Foi pensar nese amor. Co fugaz que hoxe é iso que chamamos amor pregúntome se quen escribíu tales verbas hoxe o volvería facer. Se o nome coincidiría. Pregúntome sequera se algunha vez Pepe chegou a ser merecedor de semellante mostra pública de afecto e, por suposto, se estivo daquela a altura á hora de correspondela.

Con todo, oxalá as respostas sexan todas afirmativas e se manteña co paso dos anos e máis alá. E quen será a outra persoa? Un cartaz con moita incógnita, nunha paraxe natural coma poucos hai no mundo.