MEMORIAM URBIS blog

... vai de morto quen non foi de vivo... Non tes falla de facer as américas para vivir a morte con alegría, neste recuncho da Galiza vívese a Morte con moita Vida. Cóntase que hai que vir varias veces ao longo da vida, se non lembro mal, un mínimo de tres.  Así e todo, a pesar de que os templos leven todo o protagonismo, non podemos obviar o cemiterio reservado só aos que viven, pacen e morren na vila.  O resto poderán percorrer os camiños tanto en forma de persoa coma de animal, pero logo deberán continualo. E ti? Vas vir en persoa ou agardas facelo coma outro tipo de ser?

  O verán é unha época na que todos deberiamos estar máis ledos porque a meirande parte de nós pasa algún tempo de vacacións en familia, sae pasear, toma o sol, pónse moreno... mais ás veces penso que pasa factura. Algún turista non debe vir acostumado a certas temperaturas ou calidades de brisa porque tórraselle demasiado o cerebro e cando chega aquí fríxinlle as ideas. Nesta terra as cousas soluciónanse falando e non insultando nin ameazando. Cando imos ver un solpór imos a pasalo ben e non a amolar a ninguén. Imos gozar do clima, da paisaxe e da familia. Non a reventarlle o día aos demais nin a facermos o gorila nin o Conor McGregor por aí en diante que parece que vemos moito cine de acción e temos na cabeza moito Marvel de superheroes.  Unha fabulosa tarde que rematou nunha surrealista cea de idiotas Gústame moito ir por Camariñas, ademáis do seu icónico faro no Cabo Vilán, a súa mariñeira vila de máxicos encaixes sempre che recibe cos brazos ben abertos e cun galego que morres de

Temos que aprender para ver e sentir máis alá do que parece. Deixarse levar por fragancias e texturas, sabores e aromas.  Non só ollar cara o exterior senón tamén botar a ollada cara o interior. E sobre todo, cara aquel momento ínfimo ao que despreciaremos cun xesto de apenas dous segundos.

Se temos na Galiza unha vila que me gusta especialmente, é Muros. Non me sorprende que o pianista James Rodhes sentira a chamada, e a un artista polifacético coma el, amante da fotografía asinada con punto vermello, non imos discutirlle o bon gusto.  E sei que seguramente xa foi descubrindo eses lugares secretos que só os magos das antigas escolas castrexas coñecen. Eses antigos magos que crearon os cimentos para nutrir escolas das que naceron figuras con varas de madeira e sombreiros longos e picudos... pero iso xa é outra historia... en fin... que aquí viña a contar a historia deste lugar. Porque en Muros tamén temos un lugar onde botar unha carreira e atravesar a parede para poder coller o ferrocarril que nos leva ao Gran Instituto de Maxia de Galiza onde dan clases o mellor persoal docente da historia do meigallo do mundo. E por suposto, non falta queimada da boa! Iso si! abstéñase o turismo de tentar o butrón que xa sabemos todes como as gastan cos coches submarinos qu

Desatouse o inferno e eu fun testemuña desde a Praza do Obradoiro. Non, por sorte para algúns seres dehumanizados, tratábase só de fogos artificiais.  Estos últimos anos, o Concello de Santiago decidiu fechar as festas con fogos lanzados desde distintos puntos da cidade. Para levar a contraria, a nova alcaldesa decidiu este ano volver á tradición dun único punto. Descoñezo o motivo real de tal decisión. Realmente non son partidario de lanzar fogos de artificio por todos os ceos xa que non me parece un xogo e moito menos inocente. De feito paréceme unha salvaxada primixenia digna só de quedar coma un anecdótico estudo antropolóxico. Dos norteamericanos pódomo agardar porque xa sabemos todos que o seu uso do cerebro vai como vai, tirado por plasma e streaming, pero de nós agardo algo xa de activismo serio. As imaxes anteriores poden parecer bonitas, mais a meirande parte do panorama era devastador. Fume, contaminació