MEMORIAM URBIS blog

Unha noite de lúa chea coma a de hoxe do 2021. Ó ve-la lúa chea escintileando por riba da moderna igrexa católica do meu barrio, non puiden resistirme a obturar co meu teléfono móbil. Será, tal e coma algúns parecen querer catalogar, outra cousa distinta á fotografía; ou postfotografía coma parecen querer bautizar todo aquelo que se sae do mal chamado mundo analóxico . O caso é que xa non se pode obter unha imaxe coma esta porque tal e coma dicía en  Suburbia , a cidade vaise comendo o terreo e esa perspetiva foi xa estropeada polas novas construcións.

Hai xusto cinco anos, o 28 de abril do 2019 detiven o meu coche nunha pista rural pra gozar e inmortalizar este intre que me agasallava a vida. A mellor cámara é a que levas enriba e; ese día, eu o que tiña era un teléfono móbil e grazas a el, hoxe lembrei este lume celestial tan fermoso. Tal día coma hoxe do 2021. Mentres gozada do abrente en Cidade da Cultura desde o seu miradoiro e tras levar traballado toda a noite, ó xirarme non puiden resistirme a fotografar o vehículo. A foto a tirei naquel intre co meu teléfono móbil.

Unha noite coma a de hoxe do 2021, tamén gozamos do misterio da lúa chea asomando entre as nubes.

Vai ser que non... os móbiles non serven. Premer un botón e listo... sen necesidade de facer nada máis. Bon... xa sei que non é fotografía... ou iso din os que agora fan mesas pra descartar ós "post-fotógrafos"... e é que agora xa somos outra cousa. Ven sendo coma dicir que Hamilton ou Alonso son post-condutores... e é que a condución de verdade desapareceu o 12 de maio do 1956 en Guidizzolo... O que vedes é unha "fotografía?" feita co modo retrato pra desenfocar un fondo de goma EVA do tamaño dunha cartolina, posto a cinco centímetros do gato e usouse tamén un zoom dixital (non óptico) de x3,5 pra evitar encadrar nada fóra dese fondo. A IA do móbil fai posíbel todo iso... por elo xa non é fotografía, é outra cousa... igual co último premio Planeta non escrebe... fai outra cousa, o que non se fai con papel e pruma non é escribir, é outra cousa. Esta outra foto incorpora xa un set de iluminación (que non era pra Fado, el simplemente decidiu co

Alguén mudoute de sitio... Alguén andivo de mudanzas 😉 Pero en fin... alguén decidiría que é hora de renovarse e; iso, adoita ser bastante positivo.

Xa sei que encántanos o clima solleiro, pero hai que recoñecer que cando a chuvia fai acto de presencia, ademais de encher os encoros e arranxar un pouco o problema das sequías, esteticamente tamén permítenos sacarlle partido.

Xa pasaron anos desque quitei esta foto. A arboriña non puido aguantar. O tempo non perdoa. No seu día, a escena fíxome sentir conectado á natureza ó ver esa marabilla que por desgraza precisaba apoiarse nas muletaa pra manterse en pé. Algún día, aínda que agardamos sempre que quede lonxe (mais nunca é abondo), remataremos todes sendo dependentes.

Un dos meus lugares favoritos é Cidade da Cultura onde ademais de ocio e cultura, dispoñemos dunhas vistas impresionantes no s 360º. Unha delas, podería ser esta.

Unha metáfora moi axeitada pra entender coma é que estamos tras tantos anos gobernados por aqueles aos que pouco lles importan as persoas, o medio ambiente e moito menos os animais.

Tal día coma hoxe de hai catro anos; e nun alarde de puro optimismo, facíame este selfie  co móbil. Mentres o mundo volvía tolo baixo o guión dunha distópica película de ciencia ficción, uns procuraban o xeito de enriquecerse ca especulación de material sanitario e outros facíanse os heroes repartindo servilletas ós que prestabamos servizos ignorantes das fabulacións. Pero entroutras ensinanzas aprendimos que a ignorancia tamén nos fai ceibes. Diso é do que falo na serie  Impercepcións .